Monday, June 21, 2010

რომი. გევორქი

–შემოდი, გევორქ, შემოდი. ახლა მარჯვნივ, კიდევ, კიდევ, ახალა აიხედე!

გევორქი ბოჩოლასავით მომდევდა დერეფნებში და ყოველ ახალ დარბაზში შესვლისას მეკითხებოდა, – ესაა?

–არა, წამოდი, ეს არ არის.

მერე ისიც ახედავდა ხოლმე ისრებს და მეთანხმბოდა, – ეს არ არის, მართალი ხარ.

ეს დარბაზი კი ნამდვილად ის იყო, აიხედა თუ არა, პირის მოკუმვა იმდენი ხნით ვერ მოახერხა, რომ მიქელქნჯელო ვის ახსოვდა, ფოტოაპარატს დავუწყე ქექვა, ასეთ კადრს ხელიდან ვერ გავუშვებ მეთქი. დაცვის წევრმაც არ დააყოვნა და დამჭექა: არავითარი ფოტოები, თქვენ ალბა ისიც არ იცით, რომ ტაძარში ხართ, არა?! ჩანთაში ჩავაგდე აპარატი და გაბრაზებულმა კარგა ხანს არ ავხედე ფრესკებს, – ადამის შექმნა არა ის! რეპროდუქციებში მაგის მეტი რა მინახავს!

გევორქი 21 წლის ასაკში უკვე წარმატებით ასწავლიდა ზოოლოგიას ერევნის აგრარულ უნივერსიტეტში, კავკასიელ სტუდენტებშიც ყველაზე ყოჩაღი და დაუზარელი გამოდგა, ამიტომ, სულ არ გაემტყუნებოდა, სიქსტის კაპელის რაობაზე მიახლოებითი წარმოდგენაც კი რომ არ ჰქონდა. სამაგიეროდ, ზუსტად იცოდა, რომ ვატიკანში ასეთი რამ არსებობს და მის უნახავად არ ეგებოდა სამშობლოში დაბრუნება. გამგზავრებამდე სულ ერთი კვირით ადრე მთხოვა, მუზეუმში გავყოლოდი, ისეთ მყრალ ხასიათზე იყო, აღარც რომის სილამაზე აღელვებდა და აღარც ელვინა მაკარიანის სიმღერები ერევანზე. კაპელაში, სამლოცველოს ბოლოში მდებარე მერხები განთავისუფლდა და ჩამოვსხედით თუ არა, მითხრა:

– ერევანში რომ ჩამოხვალ, მაგარ ხოროვაწს გაჭმევ. ხომ გითხარი, მამაჩემი მაგრად ამზადებს.


2 comments:

  1. ვაა, მართლა?! წამო გევორქასთან, დიდი სახლი აქვთ, მიგვიღებენ! :)

    ReplyDelete