ბინა იმიტომ შევიცვალე, რომ წინა უბანში კარგი ბარი ვერ ვიპოვე, სადაც შემეძლო დილაობით ნორმალურად მესაუზმაო, – განმიცხადა კრემიანი კრუასანით პირგამოტენილმა პაოლომ.
პაოლოს წინა ღამეს დავურეკე, ფრიად მრავლისმთქმელი ადგილიდან– ვატიკანის მიმდებარე ხიდსა და გვირაბს შორის ჩამომდგარმა.
ხიდამდე,
ხიდამდე კი ოპერის თეატრის სარკეებიან ბუფეტში პროსეკოთი ხელში ვესაუბრებოდი ძალიან კარგ ადამიანს ნურიევისა და კარლა ფრაჩის დუეტებზე და სასმელი ლამის გადამცდა ყელში, პარიზში რომ დამპატიჟეს სპექტაკლზე, – შანზ ელიზეს თეატრში დიაგილევის იუბილესთან დაკავშირებით პრემიერა გვაქვს და ჩამობრძანდით, გეპატიჟებითო.
პარიზი კი არა, რომიდან გამასწრო მატარებელმა. სადგურზე ენაგადმოგდებული მივვარდი და 2 წუთის გასული დამხვდა. ეს ამბავი ისე შეიცხადეს იქ მყოფმა ჩინელმა და ინდონეზიელმა მოსამსახურე ქალებმა, რომ მართლა შევშინდი. ჯერ ნაცნობ სასტუმროებში გადავრეკე, მერე სადღაც დედების თავშესაფარში გამიშვეს, ექნებათ ადგილი და უსაფრთხოაო, მაგრამ რად გინდა, მონაზვნებმა რატომღაც კარი არ გამიღეს. ჰოდა, მეც მეტი აღარ მიძებნია, პირდაპირ პაოლოს გადავურეკე, ერთი წლის უნახავსა და არც თუ ახლო მეგობარს, რომში ვარ და ერთი ღამე შენს სამზარეულოში გამატარებინე მეთქი. კიო, ოღონდ უნდა დამელოდო, ფლორენციიდან მოვდივარ მანქანით, ჩემი პირველი გოგოს ქორწილიდანო და რა მექნა, ველოდებოდი სტრატეგიულ ხიდზე და თან მზაფრავდა.
ის ღამე პაოლომ გაატარა სამზარეულოში, წითელი ჯვრის ორგანიზაციის საძილე ტომარაში. ისეთი დაღლილი და სევდიანი იყო, ჩემი თავი და ნერვი სულ არ ჰქონდა, მაგრამ თავის ადამიანურ პრინციპებს არამც თუ უღალატა, ჯერ თეთრეული გამომიცვალა, მერე ახალი პირსახოცი და კბილის ჯაგრისი მომცა, იტალიურ ქორწილებზე მელაპარაკა, ღამემშვიდობისა მისურვა და სამზარეულოში გაიძურწა.
დილას 8 საათზე უკვე ბარში ვსაუზმობდით. იმ ღამეს ინტერნეტით არც თუ სასიამოვნო ამბები შევიტყე და ხასიათი მქონდა წამხდარი. მას კიდევ, აშკარად გვერდები სტკიოდა იატაკზე წოლისგან. ბარიც დიდი ვერაფერი, პაოლოსგან განსხვავებით, დიდად ვერ მოვიხიბლე ბერვი ხალხითა და ცივი კაპუჩნოთი.
მას მერე რატომღაც ერთმანეთი აღარ გვინახავს. იმ საღამოს წერილობით მადლობა გადავუხადე, მანაც მითხრა, რომ აუცილებლად ჩამომიაკითხავდა და დამხედავდა. სულ ეს იყო.
სულ ეს ვიყავი.
No comments:
Post a Comment